หลายปีก่อน สมัยเธอเป็นสาวแรกรุ่น เธอได้แต่งงาน กับสามีที่อายุห่างกัน ประมาณ10ปี
ในตอนนั้น สามีของเธอดูยิ่งใหญ่มาก ในสายตาของเธอ
เธอชื่นชม และยกย่อง สามีของเธอมาก
แต่หลังจาก อยู่กินกันมาหลายปี เขาก็เปลี่ยนไป ไม่เหลือความอลังการ น่าเกรงขาม ไม่เหลือซึ่ง ความน่าสนใจ เหมือนครั้งอดีตอีกแล้ว
เธอถามอาจารย์เซ็นว่า เป็นเพราะเหตุใด? หรือการแต่งงาน คือสุสานของความรัก ใช่หรือเปล่า?
เมื่อเธอเล่าจบ อาจารย์เซ็น จึงบอกกับเธอว่า “เธอจงตามอาตมามา”
อาจารย์เซ็น พาเธอมายืนอยู่ หน้าภูเขาลูกหนึ่ง แล้วถามว่า
“ภูเขาลูกนี้ เป็นอย่างไรบ้าง?”
“สูงใหญ่ ตระหง่าน ตระการตา และสวยงาม เป็นที่สุด” เธอบอก
“ตามอาตมาขึ้นเขาเถอะ!” อาจารย์เซ็นกล่าว
ตลอดทาง ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ
มีแต่เดินกับเดิน เธอเริ่มเหนื่อย และอ่อนล้า อีกทั้งทางเดินที่ขรุขระ เธอจึงบ่นอะไร เยอะแยะออกมา
เมื่อถึงยอดเขา อาจารย์เซ็นบอกเธอว่า
“นี่คือภูเขาที่เธอเห็นเมื่อสักครู่นี้”
“ภูเขาลูกนี้ไม่สวยเลย ทางเดินก็มีแต่หิน ต้นไม้ ก็ไม่สวย ดูๆแล้ว ภูเขาลูกโน้น สวยกว่าซะอีก!”
เธอระบายความรู้สึกออกมา
อาจารย์เซ็นหัวเราะขึ้นมา และก็กล่าวว่า
“ตอนที่เป็นแฟนกัน ก็เหมือนกับมองภูเขาจากที่ไกล ในสายตา มีแต่ความชื่นชม เลื่อมใส เมื่อแต่งงานแล้ว ก็เหมือนกับการขึ้นเขา สิ่งที่เธอได้เห็น คือความปกติธรรมดาของกันและกัน เมื่อขึ้นมาถึงยอดเขา สายตาของเธอก็เห็นแต่ภูเขาลูกอื่น ไม่เห็นภูเขาลูกเดิม ที่จริงแล้ว ภูเขาไม่ได้เปลี่ยน แต่เป็นเธอต่างหากที่เปลี่ยน เพราะใจเธอเปลี่ยน แววตาของเธอจึงเปลี่ยนไป เมื่อหมดซึ่งความชื่นชม ภูเขาก็ไม่ยิ่งใหญ่อีกต่อไป เธอปรักปรำพร่ำบ่นมากเท่าใด ความเสียหายก็มีมากเท่านั้น เพราะอะไร เธอจึงสามารถยืนอยู่บนยอดเขาลูกนี้ และเห็นภูเขาลูกอื่น? ก็เพราะเธอเหยียบอยู่บนภูเขาลูกนี้ เธอควรสำนึกคุณ ไม่ใช่ปรักปรำ”
มิใช่เพียง ความรู้สึก ของหญิงผู้นี้ต่อสามี ความรู้สึกของชาย ต่อหญิงก็ทำนองเดียวกัน หรืออาจจะ คิดเปรียบได้อีก มากมาย
เด็กที่มองว่าบิดา มารดา ของผู้อื่นแสนดี
แต่กลับมิได้สำนึก ถึงพระคุณของ บุพการีของตนเอง ก็เช่นกัน
อย่ามองข้าม คุณค่า คุณความดีของผู้ใกล้ชิด กอดกันรักกันให้มากๆ
วันหนึ่งเมื่อต้องจากกัน จะได้มีช่วงเวลาดีๆให้นึกถึงกัน
จงรักษาความสัมพันธ์ของเพื่อนที่เราคบมายาวนานด้วย
เพราะมิตรภาพคือของขวัญที่สวรรค์มอบให้
ขอบคุณ ผู้แต่งนิรนาม
RT/Thanks Pichian TU727
ReplyDelete